Fietsspullen zijn duur, dus kopen is een kwestie van wikken, wegen en veel vergelijken. Toch word je af en toe verrast, zowel positief als negatief. Hier mijn topper en flopper van 2016.

De pest als je veel fietst is dat je spullen slijten als een malle. En natuurlijk, soms wil je ook gewoon eens wat nieuws. Ik heb nog nooit berekend hoeveel ik per jaar aan mijn fietshobby uitgeef, en ik wil het ook niet eens weten. Wat ik wel weet, is dat ik nooit voor het goedkoopste ga. Omdat je er dan donder op kunt zeggen dat je straks wéér naar de winkel kan: goedkope onderdelen, kleding of accessoires slijten snel of gaan gewoon botweg kapot.

De ervaring heeft me zo langzamerhand geleerd dat fietsspullen hun geld meestal waard zijn. En af en toe word je verrast, in positieve of in negatieve zin. Hieronder mijn top- en flopaankoop van het jaar 2016.

Oakley-glazen op scherpte

Prijs: € 400,-

Hallo wereld!

Mijn fietsaankoop van 2011 was de Oakley Jawbone. Een achterlijk dure zonnebril (230 euro, geloof ik) die evenwel zijn prijs dubbel en dwars terug heeft verdiend. Hij overleefde vele tienduizenden kilometers, enkele fikse valpartijen en een hoop andere onhandigheden mijnerzijds. Bovendien zorgde het fantastische contrast in de lenzen ervoor dat ik als bijziende nog vijf jaar fijn zonder bril heb kunnen rondfietsen. Toen ik begin 2016 een meisje met paard aanzag voor een traktor (of was het andersom, ik heb het verschil in ieder geval niet gezien), wist ik dat het tijd was voor een volgende stap. Een collega verwees me naar de Brilservice in Velserbroek, die Oakley-glazen op sterkte kan leveren voor alle mogelijke modellen. Die glazen zijn bijna twee keer duurder dan die achterlijk dure bril, maar mijn hemel: wat zijn ze het waard.

Bij de Jawbone had ik destijds twee setjes lenzen gekregen: donkere (Black Iridium) en lichte (geel). Omdat twee keer 400 euro wellicht een tikje overdreven is, koos ik dit keer voor alleen Black Iridium, gepolariseerd en ontspiegeld aan de binnenzijde. Het resultaat is een heerlijk ontspannen zicht met veel contrast, zelfs onder betrekkelijk donkere omstandigheden (slecht weer, zware bewolking en schemer). Ik hoef niet meer zes keer keer naar links en rechts te kijken bij een kruising, die trakt… dat meisje met dat paard zie ik al van ver aankomen. Serieus, hoe heb eigenlijk al die jaren zónder geslepen glazen rond kunnen rijden?

Mavic Zxellium-racepedalen

Adviesprijs SLR Ti: € 290,-
Adviesprijs Elite: € 75,-

Waar is mijn bladveer?

Het was een experimentje geweest: na zeven jaar Dura Ace-pedalen besloot ik om eens het nieuwe Mavix Zxellium-systeem uit te proberen. Het klonk allemaal veelbelovend. Doorontwikkeling van het oude Time-systeem, eenvoudig in- en uitklikken, veel bewegingsvrijheid gekoppeld aan stabiliteit, en een bizar laag gewicht. De Zxellium SLR Ti weegt slechts 155 gram per paar (plus 85 gram voor de schoenplaatjes).

Ik besloot twee setjes te kopen: de bovengenoemde SLR Ti (155 euro bij Futurumshop) en voor mijn winterfiets de Zxellium Elite (225 gram, 54,95 euro bij Futurumshop). Met de laatste heb ik welgeteld twintig fijne ritjes gereden, toen brak de rechter bladveer. Ik dacht aan een fabrieksfout en liet hem repareren, maar hoppa… Tien ritjes later, dezelfde bladveer gebroken. Futurum heeft daarop een nieuwe set gestuurd. Maar toen ook die na korte tijd kapot ging (weer de bladveer van de voet waarmee ik het meeste in- en uitklik), hield ik het experiment voor gezien.

De bladveren van de SLR Ti’s hielden zich tijdens die drie maanden durende testperiode goed. Wel begonnen de assen al na een paar maanden irritant te tikken. Het oppervlak van de pedalen sleet bovendien opvallend snel in, om over de slijtage van de schoenplaatjes maar niet te spreken.

Het lijkt erop dat Mavic in haar drang naar gewichtsbesparing flink heeft moeten bezuinigen op duurzaamheid. Als dat zo is, dan is het Franse onderdelenmerk haar doel danig voorbij geschoten. Inmiddels rij ik weer met Shimano-pedalen; voor zorgeloze ritjes heb ik namelijk graag een onsje extra over.